Gered door regressietherapie
In dit interview in de VIVA van 5 januari 2016, vertelt Valeria, die mijn praktijk bezocht, over haar positieve ervaring met Regressietherapie.
Het artikel maakt deel uit van het drieluik ‘De Andere Aanpak’, door Marit de Wit.
.
.
Valeria Vasilyeva (28, student media en entertainment management) had jarenlang last van een verstikkend gevoel rondom haar keel. Regressietherapie, het teruggaan naar een traumatisch moment uit een vorig leven, bood uitkomst.
“Alsof ik langzaam stikte, zo voelde het. Het gebeurde in situaties waarin ik mijn mening moest ventileren of voor mezelf hoorde op te komen: een zwaar, beklemmend gevoel rondom mijn hals. Als ik een presentatie moest geven, leek het alsof mijn keel langzaam werd dichtgeknepen. Ik vond het vreselijk om mijn eigen stem hardop te horen en had moeite de juiste woorden te vinden. Uiteindelijk gaf ik wel de presentatie, maar onderdrukte de zenuwen met een hoop gegiechel. Ook privé was ik niet in staat om mijn emoties te uiten.
Onbewust heb ik altijd gevoeld dat ik kampte met een diepe onzekerheid. Achteraf beschouwd is het zaadje hiervoor geplant tijdens mijn jeugd. Ik ben geboren in Moldavië en verhuisde als kind met mijn moeder naar Nederland. We kwamen terecht in een asielzoekerscentrum. Op mijn eerste schooldag begonnen de leerlingen Nederlands tegen me te praten. Ik beheerste de taal nog niet en kon niets terugzeggen. Ik voelde me dom en machteloos. Op mijn achtste begon het pesten. Kinderen scholden me uit voor Cruella, die uit ‘101 Dalmatiërs’. Ik droeg net als zij een bontjas, een nepexemplaar dat ik had gekregen van mijn moeder. Opkomen voor mezelf durfde ik niet, in plaats daarvan hoopte ik dat het getreiter vanzelf zou overwaaien.”
VERBODEN TE PRATEN
“Pas de laatste jaren uitte de klacht zich fysiek. Ik lag zelfs een heel weekend met keelpijn op bed. Ik wist dat er geen lichamelijke oorzaak was, maar wat veroorzaakte het dan wel? Een tv-programma over regressietherapie wekte mijn nieuwsgierigheid. Hierbij is het uitgangspunt dat de oorzaak van een huidig probleem ligt in het verleden. Dat kan een onverwerkte traumatische ervaring zijn van een halfjaar geleden, maar ook zelfs uit een vorig leven. Omdat ik – voor zover ik kon herleiden – geen trauma had meegemaakt, dacht ik aan het laatste.
Tegelijkertijd twijfelde ik: stel dat ik beelden uit een vorig leven zou waarnemen, hoe wist ik dan zeker dat het geen hersenspinsels waren? Toch besloot ik het een kans te geven en maakte een afspraak. De therapeut luisterde eerst naar mijn levensverhaal en legde vervolgens haar werkwijze uit. De volgende sessie zou ze me in een lichte trance brengen en zou ze me al pratend begeleiden. Die sessie volgde kort daarna. Liggend op een matras sloot ik mijn ogen en ademde diep in en uit. Ik was nerveus. Wat zou ik gaan zien of horen? Ik wist niet of het zou lukken om me over te geven. Volgens de therapeut zou de trance vanzelf ontstaan als ik me focuste op het verstikkende gevoel rondom mijn nek. Ze telde af tot nul en vroeg me om te benoemen waar ik was. Ik antwoordde dat ik in een soort grot was, om mezelf vervolgens hardop af te vragen of ik dat nou echt had gezegd. Het leek absurd. Maar de therapeut vroeg door. ‘Hoe voelt het daar? Kun je naar jezelf kijken?’ Ik concentreerde me op haar vraag. Het beeld van een naakte vrouw in een koude, donkere cel doemde op. Ze was een jaar of dertig. Ik was die vrouw, dat besefte ik meteen. Het voelde alsof ik een stuk metaal om mijn nek had. Ik kreeg sterk de indruk dat ik niet mocht praten. Ik had iets verschrikkelijks gedaan. Iemand vermoord. De emoties die ik tijdens de herbeleving ervoer, waren zo levensecht dat ik begon te huilen. Toch kon ik duidelijk onderscheid maken tussen de regressie en het heden. Alsof ik naar een film keek waardoor ik me helemaal liet meeslepen.”
AFSCHEIDSRITUEEL
“Het waren de middeleeuwen. Een officier viel mijn huis binnen. Een statige, koude man met veel opgekropte woede. Hij wilde me verkrachten. Ik was aan het koken en had een mes in mijn hand. Uit zelfverdediging stak ik hem in zijn buik. Ik wist dat ik de doodstraf riskeerde, maar ik moest het doen. Voor mezelf, maar ook voor alle andere vrouwen die tijdens de middeleeuwen niet voor zichzelf mochten opkomen. Ik offerde me op. De therapeut vroeg of ik wilde teruggaan naar het moment waarop ik doodging. Alhoewel het me heel eng leek om dat te ervaren, onderging ik het toch. De zon scheen. Ik zag een plein vol mensen, ze scholden me uit voor hoer. Ik werd naar een schavot geleid. Seconden voordat de guillotine zou vallen, ervoer ik hoe het was om naar adem te happen en het leven vaarwel te zeggen. Heel heftig. Daarna was ik in het hiernamaals. Ik mocht afscheid nemen van de vrouw. Ik waste haar lichaam en legde dat op een vlot op de rivier, zodat het water haar kon meevoeren. Ook ontmoette ik opnieuw de dader, waardoor ik hem kon vergeven. De sessie was klaar.”
VOOR ALLE VROUWEN
“Dat is nu een jaar geleden. De regressie heeft mij enorm geholpen. Ik wil niet beweren dat wat ik heb gezien de absolute waarheid is, maar ik neem de ervaring wel serieus. Het heeft me doen beseffen dat mijn problemen en angsten verband kunnen houden met het verleden. Ik interpreteer het als volgt: de vrouw uit mijn herbeleving mocht haar verhaal niet vertellen. Ik mag en kan mijn stem wél laten horen. Opeens begreep ik waarom ik altijd de drang voelde om verhalen te vertellen, maar niet wist hoe. Inmiddels ben ik erachter wat de juiste vorm is: een documentaire maken in Moldavië, over de vrouwen die daar wonen. Ik voel me met hen verbonden. Het communisme heeft daar zijn sporen achtergelaten, veel vrouwen durven niet voor zichzelf op te komen en zijn onderdanig aan hun man. Ik zeg vaker waar het op staat. En op mijn werk kom ik steeds beter op voor mezelf. Soms speelt het verstikkende gevoel op. Alleen kan ik nu plaatsen waar het vandaan zou kunnen komen en hoe ik het kan wegnemen. Dan denk ik terug aan de sessie en realiseer me dat ik op dat moment niet voor mezelf opkom of mijn gevoel niet uit. En dat de oplossing heel simpel is: me uitspreken.”
Voor meer informatie over regressietherapie: MichelleGroot.nl